به نظرم بزرگترین باگ انسان همین وجود داشتنش است .
وقتی وجود داری باید منتظر عدم وجود هم باشی، که خب من با این عدم وجود می‌توانم کنار بیایم و حتی گاهی عمیقا احساس میکنم که چقدر فکر کردن به آن برایم آرامش بخش است.
ولی کاش عدم وجود ما هم واقعا عدم وجود باشد، طبق گفته‌ها در این عدم وجود هم نوعی وجود نهفته است؛همان بحث دنیای دیگر .
میدانی در این صورت تمامش وجودِ لعنتیست.
کنار آمدن با این مسئله برایم دشوارست، یک بار خلق می‌شویم و همیشه وجود داریم.
واقعا چرا؟
فکر میکنم بی‌رحمانه است.
کاش آرامش ابدی، نیستیِ واقعیِ روح و بدن .وجود داشته باشد.
درباره این سایت